Zmiany bilansu platniczego

W systemie Bretton Woods znaczenie bilansu płatniczego było o wiele większe niż w obecnym systemie sterowanej płynności kursów. Jeżeli bilans płatniczy państwa nierezerwowej waluty wykazuje deficyt, państwo to nieuchronnie zmniejszy swoje rezerwy międzynarodowe. Aby powstrzymać odpływ rezerw, w systemie z Bretton Woods państwo musiało wprowadzać restrykcyjną politykę pieniężną w celu wzmocnienia własnej waluty. Taki właśnie proces miał miejsce w Wielkiej Brytanii przed dewaluacją funta w 1967 r. Podjęcie ekspansywnej polityki pieniężnej pogorszyło jednak bilans płatniczy kraju i Brytyjczycy byli zmuszeni ?zaciągnąć hamulec”, wprowadzając politykę restrykcyjną. Kiedy tylko bilans płatniczy poprawił się, polityka pieniężna stała się znowu bardziej ekspansywna, dopóki ponowne pogorszenie bilansu nie zmusiło Brytyjczyków do jej zmiany. Tego rodzaju działanie według zasady ?włącz-wyłącz” stało się znane jako polityka ?stop-go”, a destabilizacja wewnętrzna, do jakiej doprowadziło jej stosowanie, spotkała się z ostrą krytyką. Stany Zjednoczone są największym państwem waluty rezerwowej i mogą sobie pozwolić na ogromne deficyty bilansu płatniczego bez utraty wielkich ilości rezerw międzynarodowych. Nie oznacza to jednak, że zmiany w amerykańskim bilansie płatniczym pozostają bez wpływu na_działania Rezerwy Federalnej. Deficyty na rachunku bieżącym w Stanach Zjednoczonych mogą być sygnałem, że amerykańskie przedsiębiorstwa tracą część swoich możliwości konkurencyjnych z powodu zbyt wysokiej wartości dolara. Ogromne deficyty bilansu płatniczego Stanów Zjednoczonych prowadzą ponadto do nadwyżek bilansów płatniczych innych państw, co z kolei może powodować ogromny wzrost ich zasobów rezerw międzynarodowych (co faktycznie okazywało się prawdą w systemie z Bretton Woods).