Zbyt duzy aby upasc

Problem ryzyka nadużycia, związany z udzielaniem gwarancji rządowych i próbami zapobiegania upadkom banków, postawił organa nadzoru bankowego przed szczególnego rodzaju dylematem. Ponieważ upadek potężnego banku zwiększa ryzyko pojawienia się poważnych zaburzeń w systemie finansowym, władze nadzorcze są w naturalny sposób skłonne do przeciwdziałania upadłości i ponoszeniu strat przez depozytariuszy takiego banku. Rzeczywiście, rozważmy przykład banku Continental Illinois, jednego z największych banków amerykańskich, który utracił płynność finansową w maju 1984 r. FDIC nie tylko zagwarantowała bezpieczeństwo depozytów do wysokości 100000 dol., ale również powyżej tego limitu, udzielając ponadto poręczeń dla właścicieli obligacji Continental Illinois. Wkrótce potem Administrator Waluty (nadzorujący banki narodowe) oświadczył w Kongresie, że FDIC uznała jedenaście banków za ?zbyt duże aby upaść” – innymi słowy, zdecydowała się na udzielanie im poręczeń w takim stopniu, aby żaden z depozytariuszy lub innych wierzycieli nie poniósł żadnej straty. Działania FDIC polegały na wykorzystaniu metody zakupu i przejęcia: niewypłacalny bank otrzymywał ogromny zastrzyk kapitałowy, po czym FDIC znajdowała partnera fuzji, skłonnego przejąć cały bank i jego depozyty.